 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Над намі зноўку ліецца кроў,
Прасочваецца між дошак
На потныя сьпіны.
І кроў, і зноў
Бязьлітасны плётак пошчак.
Каго дагоніць наш карабель –
Навек абвянчае з морам.
А ў нашых жылах ня кроў цячэ,
А стома, вечная стома.
Каго дагоніць наш карабель –
Той болей нічым ня будзе:
Майно – забойцам, штандар – вадзе
І лаўкам галерным – людзі.
Нікога, нікога нам не шкада,
Нічога няма на сьвеце,
Што вартае жалю.
Вакол – вада
Бязьлітасная і вецер.
Рабам – рабамі другіх рабіць –
Адна што бадай прыемнасьць.
І трэба мора вёсламі біць,
Прысьпешваць зла непазьбежнасьць.
Але аднойчы жахлівы крык
«Ратуйцеся!» – ноч прарэзаў.
І наш прыганяты кудысьці зьнік,
І мы прыўзьняліся зь мейсцаў.
І нейкія людзі да нас сышлі
З паходнямі, нібы судзьдзі.
«Каго вазілі, ведалі вы?
Што з вамі рабіць мы будзем?»
«Рабы мы!» – крыкнуў адзін, другі,
«Рабы!» – ды словы павісьлі:
«Зірніце! Вашыя ланцугі
Даўно іржа перагрызла».
...Яны пайшлі. Засталіся мы
У цемры сьмярдзюча-мокрай.
...На золку новыя ланцугі
Ізноў абудзілі мора.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
